Lipcowy numer miesięcznika „W drodze” już czeka. Piszemy w nim o dobrej starości, polskiej biedzie i o tym, jak mówić dzieciom o Bogu. Dużo w tym numerze rozmów – trudnych i zmuszających do refleksji. Ale może wakacje są dobrą okazją do tego, by na chwilę się zatrzymać i pomyśleć o tym, o czym na co dzień myśleć nie mamy czasu. Albo po prostu myśleć nie chcemy.

Zacznijmy od starości. Żyjemy coraz dłużej, często w coraz lepszym zdrowiu i kondycji.  Bogu dzięki! Niestety, nie zawsze umiemy tę starość dobrze zagospodarować. Dla wielu osób wiąże się ona z samotnością, brakiem kontaktów z bliskimi, siedzeniem w domu. Czują się już nikomu niepotrzebne, bo wszystko, co miały w życiu do zrobienia, już zrobiły. Praca zawodowa się skończyła, dzieci się wyprowadziły i mają swoje rodziny, wnuki odchowane. A co z życiem, które trwa, i które warto sensownie zagospodarować? O starości trzeba pomyśleć wtedy, kiedy jesteśmy sprawni, aktywni, kiedy pracujemy. „Dobrze mieć kilkoro przyjaciół, dobrych znajomych, taką, jak to mówimy, swoją paczkę, z którą się spotykamy i lubimy robić razem jakieś rzeczy. Dlaczego nie inwestować w relacje z sąsiadami? To też jest coś wartościowego. I druga rzecz, niezwykle ważna – inwestycja w swoje zainteresowania” – radzi psychoterapeutka Barbara Smolińska. Polecam tę rozmowę – i młodym, i starszym.
Dopełnieniem tego tematu jest wywiad z Joanną Sadzik ze Stowarzyszenia WIOSNA, która opowiada o tym, jak wygląda polska bieda. A bieda, to nie tylko żebracy, których spotykamy na ulicach. To także tysiące starszych ludzi, których nie stać na wykupienie leków w aptece, zapłacenie czynszu za mieszkanie i rachunków za prąd. Którzy nie mogą marzyć o wyjściu do kina, kupieniu nowej pralki czy choćby o pójściu z przyjaciółkami do kawiarni. Bieda to dzieci, dla których jedynym posiłkiem w ciągu dnia jest obiad w szkole. Muszę przyznać, że kiedy czytałam tę rozmowę, zrobiło mi się wstyd – mam poczucie, że zbyt rzadko rozglądamy się z uwagą wokół siebie i zbyt rzadko wyciągamy pomocną dłoń.
Jednym brakuje, inni czują przesyt. Jak to zrobić, żeby chcieć mniej i z wdzięcznością przyjmować to, co się ma, pisze Zofia Jazdon.
Teraz coś dla rodziców, zwłaszcza tych, którzy mają małe dzieci. Jak rozmawiać z nimi o Bogu, jak odpowiadać na trudne pytania związane z religią i jak je wprowadzić w wiarę – o tym przeczytacie w tekście Hanny Sołtysiak, która od wielu lat przygotowuje dzieci do wczesnej pierwszej komunii świętej.
A jak dorosłym mówić o Bogu? Co zrobić, by to mówienie nie było tylko przypominaniem nakazów i zakazów, ale żeby prowadziło do dojrzałej, rozumnej wiary – o tym pisze redaktor naczelny miesięcznika Roman Bielecki OP.
Choć pandemii mamy wszyscy już po uszy i zdecydowanie wolimy o niej zapomnieć niż pamiętać, to ci, którzy zachorowali na koronawirusa skutki tej choroby będą odczuwali być może jeszcze przez długi czas. Na co powinniśmy zwrócić uwagę, jak o siebie zadbać, do jakiego lekarza się udać i jakie zrobić badania – radzi doktor Michał Chudzik.
A o tym, jak wygląda życie parafii po covidzie i o wyzwaniach, jakie stają przed duszpasterzami i wspólnotą, pisze proboszcz parafii św. Jerzego w Elblągu ks. Andrzej Kilanowski.
I jeszcze coś dla wielbicieli Stanisława Lema – rozmowa z Maciejem Kaweckim – o człowieku, który w swoich książkach już dawno przepowiedział to, z czym boryka się dziś świat i który proroczo przewidział, że nowe technologie niekoniecznie zmienią nasze życie na lepsze. Ku przestrodze! Przeczytajcie, zwłaszcza, że obchodzimy właśnie rok Stanisława Lema.

Jak co miesiąc polecam niedzielne rozważania do Ewangelii i napisane po mistrzowsku felietony – Marka Brzezińskiego, Pawła Krupy OP, Jarosława Mikołajewskiego, ks. Grzegorza Strzelczyka, Stefana Szczepłka,  Pauliny Wilk, Wojciecha Ziółka SJ!