Pomoc osobom starszym w znalezieniu pracy, jako działanie umożliwiające seniorom aktywny udział w rynku pracy oraz uczestniczenie w nim na równych zasadach, wychodzące naprzeciw potrzebom osób w starszym wieku, a jednocześnie minimalizujące negatywne skutki zjawiska starzenia się ludności.
 
Uzasadnienie:
W Polsce seniorzy mają problemy ze znalezieniem pracy. Osoby te narażone są na duże trudności na rynku pracy, są dla rynku ,,niewidoczne’’, a pracodawcy nie chcą ich zatrudniać.
Śledzą więc portale i ogłoszenia oferujące pracę, wysyłają dziesiątki a nawet setki aplikacji do dużych korporacji, urzędów, spółek i małych rzemieślniczych firm. Ale pracy i tak nie mają, gdyż znalezienie jej w dojrzałym wieku nie jest sprawą łatwą. W Polsce pracodawcy, nawet jeśli narzekają na brak rąk do pracy, wciąż niechętnie zatrudniają pracowników w wieku emerytalnym. Państwo też już seniorowi nie pomoże. Bezrobotny zarejestrowany w urzędzie pracy, w momencie gdy osiąga wiek uprawniający do emerytury, zostaje automatycznie wykreślony z rejestru. Traci status bezrobotnego i od tego momentu musi sobie radzić sam. Co najwyżej może liczyć na status osoby poszukującej pracy, ale to w niczym nie pomaga.      .
W Polsce nie wykształcił się na większą skalę rynek pracy przeznaczony dla osób starszych. Jeśli już jakieś oferty pracy dla seniorów się pojawiają to często są to oferty za niskie stawki godzinowe lub pracy na czarno, a seniorzy szukający pracy często spotkają się z przeróżnymi przejawami dyskryminacji. Dzieje się tak dlatego, że na polskim rynku pracy nie zawsze respektowana jest zasada równego traktowania - jedna z podstawowych zasad unijnego i polskiego prawa (Konstytucji RP, Kodeksu pracy). Niemal powszechna dyskryminacja ze względu wiek dotyczy zarówno osób pracujących, jak i  szukających pracy. W ogłoszeniach o pracę często pojawiają się (wyrażone w sposób pośredni lub bezpośredni) oczekiwania, co do wieku kandydata, a podczas rozmów kwalifikacyjnych pojawiają się pytania o wiek (z dostępnych badań wynika, że dotyczy to ok. 75 % kandydatów). oraz komentarze na temat „nieodpowiedniego” wieku kandydatów. Przedsiębiorcy nie chcą zatrudniać osób starszych, objętych już 4-letnim okresem ochronnym, gdyż nie mogą im wypowiedzieć umowy o pracę, a i w stosunku do pracujących to prawo jest też często łamane, a przypadki rozwiązywania stosunku pracy z pracownikami objętymi ochroną nie należą do rzadkości.   
Głównym źródłem utrzymania seniorów jest świadczenie emerytalne, a te nie są w Polsce zbyt wysokie. Przeciętna miesięczna emerytura z ZUS w 2017 r. wyniosła brutto 2 085 zł (dla mężczyzn – 2 582 zł, dla kobiet – 1 747 zł), a to oznacza to, że sytuacja materialna polskich emerytów nie jest najlepsza. Jak informuje ZUS, w ostatnich latach, rośnie liczba emerytur niższych od najniższych. Z każdym rokiem też takich ,,głodowych’’ świadczeń będzie przybywać, gdyż polski system emerytalny jest dysfunkcjonalny.
Wielu seniorów chciałoby pracować aby poprawić swoją sytuację materialną, ale tylko niewiele ponad 8% osób powyżej 60-65 roku życia pracuje zarobkowo (dane GUS z lat 2007-2018), np. średnia liczba oficjalnie pracujących emerytów w 2017 r. to 370 tys. osób (na prawie 9 mln osób pobierających emeryturę). Dane te nie napawają optymizmem zwłaszcza, że tylko połowa pracujących jest zatrudniona w pełnym wymiarze godzin, pozostali w niepełnym wymiarze lub dorywczo. Niektórzy emeryci dorabiają w szarej strefie, często nieregularnie, sezonowo, za niską stawkę godzinową. A przecież chodzi o to aby emeryt wtedy, gdy do pracy jeszcze się nadaje mógł pracować legalnie, a odprowadzając składkę ZUS mógł powiększać swoją emeryturę, zabezpieczając finansowo swoją późną, niedołężną starość. Wprawdzie, jak raportuje ZUS, liczba pracujących emerytów wzrosła w ostatnich czterech latach aż o 30%, to  na tle Unii Europejskiej Polska nadal jest krajem o jednym z najniższych wskaźników zatrudnienia emerytów, zwłaszcza wśród osób starszych. 
Prowadzone przez GUS Badania Aktywności Ekonomicznej Ludności (BAEL) świadczą też o tym, że znaczna część emerytów jest zainteresowana podjęciem pracy zarobkowej: w grudniu 2017 r. wśród 1563,3 tys. osób szukających pracy, zarejestrowanych w urzędach pracy, 90,3 tys. (tj. 5,8%) stanowiły osoby w wieku 60 lat i więcej. A przecież wielu z tych, którzy chcieliby pracować nie rejestruje się już w urzędach pracy, gdyż status osoby bezrobotnej już im nie przysługuje, a na ofertę pracy też tam nie mają co liczyć.
Seniorzy ciągle postrzegani są jako grupa schorowana, bierna, mało wydajna, nieprzejawiająca inicjatywy lub niechętna do uczenia się nowych rzeczy. Nie dostrzega się jej wewnętrznego zróżnicowania. A przecież niektóre zachowania, jeśli je rozpatrywać w kontekście wieku, mogą świadczyć, że senior tradycjonalista przechodzi już w niepamięć. Pojawia się nowy senior, który udowadnia, że człowiek ma tyle lat, na ile się czuje.  Badacze mówią o zjawisku „zawiłości wiekowej”- coraz trudniej jest przyporządkować zachowania ludzi do określonej grupy wiekowej. Osoby starsze nie czują się tak starymi jak wskazuje na to ich biologiczny wiek. Zachowania współczesnych seniorów również nie są spójne z ich metryką. Nie są oni bierni jak dawniej, ale chcą przeżyć jesień swojego życia aktywnie.
Seniorów charakteryzuje specyficzna dla poszczególnych segmentów wiekowych  sytuacja życiowa. 60–65-latkowie na ogół nie mają już zobowiązań, ich dorosłe dzieci opuściły rodzinny dom i nie stanowią już dla nich obciążenia. Są w dobrej kondycji, mają energię do działania. Są dyspozycyjni czasowo. Chcą pracować  nie tylko dla polepszenia sytuacji materialnej, ale i dla podtrzymania aktywności zawodowej.       
Ponieważ dotychczas realizowana polityka rynku pracy wobec osób w wieku dojrzałym nie obejmuje emerytów (mężczyzn po 65. i kobiet po 60. roku życia) konieczne jest uruchomienie instrumentów (ekonomicznych, promocyjnych) umożliwiających seniorom aktywne uczestnictwo w rynku pracy oraz zachęcających pracodawców do zatrudniania osób starszych. Przedsięwzięć, których celem jest ograniczenie dyskryminacji ze względu na wiek, dostęp seniorów do zatrudnienia w warunkach dostosowanych do możliwości starzejących się pracowników, a także zmiana powszechnie funkcjonujących stereotypów o seniorach, m.in. promocja pozytywnego wizerunku starszych pracowników, jako osób posiadających nie tylko wiedzę i doświadczenia, ale i lojalnych, sumiennych, dokładnych i przywiązanych do miejsca pracy, a więc wartościowych pracowników. Istotne jest także uruchomienie instrumentów zachęcających pracodawców do zatrudniania osób starszych.
Podjęcie działań poprawiających sytuację seniorów na rynku pracy jest zasadne również ze względu na postępujące zjawisko starzenia się ludności (przyrost udziału osób starszych w ogólnej liczbie ludności). Polska jest jednym z najbardziej starzejących się społeczeństw w Europie. Jeśli w 2000 r. w Polsce żyło 5,7 mln osób w wieku 60+, co nie przekraczało 15% populacji ogółem, w 2017 r. 9 mln (ponad 24% populacji), to do roku 2050 (wg prognozy GUS), pomimo że liczba ludności Polski zmniejszy się do ok. 33 mln, liczba seniorów wzrośnie do 13,7 mln, co stanowić będzie ok. 40% populacji ogółem.
Warszawa jest miastem, które w Polsce starzeje się najbardziej. Z raportu Urzędu Statystycznego dla miasta stołecznego dotyczącego m. in. demografii miasta wynika, że w najbliższych latach nastąpi tu silny wzrost populacji osób w wieku tzw. poprodukcyjnym. Szacuje się np., że tylko w latach 2010-2025 liczebność tej grupy zwiększy się aż o 37,5%, czyli o 349 536 osób. Kolejne lata odznaczać się więc będą w przypadku Warszawy wzrostem wskaźnika obciążenia ludności produkcyjnej osobami w wieku 60/65+. W 2025 r. aż 21 osób w wieku poprodukcyjnym więcej niż w 2009 r. przypadać będzie na 100 osób w wieku produkcyjnym.
Zmieniający się profil demograficzny Polski wydaje się być jednym z kluczowych problemów społeczno – gospodarczych. Dlatego ważne jest podjęcie działań minimalizujących negatywne skutki tych trendów demograficznych oraz wychodzących naprzeciw potrzebom osób w starszym wieku.